isang pagsasanay sa pagsasalin at sa paglimot

Kung limutin mo ako


Nais kong ipabatid sa iyo ang isang bagay.

Alam mo na kung paano ito:
kung masdan ko ang kristal na buwan
mula sa pulang sanga
ng mabagal na taglagas mula sa aking durungawan,
kung hawakan ko
ang di maapuhap na abo
malapit sa apoy,
o ang magaspang na katawan ng panggatong,
lahat ng ito'y dinadala ako sa iyo,
waring ang lahat ng umiiral—
mga samyo, liwanag, mga bakal
ay mga mumunting bangkang
naglalayag
patungo sa mga isla mong naghihintay sa akin.

Ngunit kung ngayo’y
unti-unting pumanaw ang pag-ibig mo sa akin,
unti-unti, ihihinto ko rin ang pagmamahal sa iyo.

Kung sa isang iglap ako’y iyong limutin
huwag mo na akong hanapin
sapagkat nilimot na rin kita.

Kung matama at baliw mong pag-isipan,
ang hangin
ng nagdaan,
at napagtanto mong
dapat mo na akong lisanin
sa dalampasigan ng puso kung saan ako nag-ugat,
alalahanin mong
sa araw na iyon,
sa oras na iyon,
ikakampay ko ang aking mga braso
at ang ugat ko'y hahanap
ng panibago nitong lupalop

Ngunit, kung sa bawat araw,
bawat oras,
nadarama mong ikaw ay para sa akin
ng may di nagmamaliw na tamis,
kung sa bawat araw ay may bulaklak
na dumadampi sa mga labi mo upang hanapin ako,
o mahal ko, o sinta ko,
ang kabuuan ko ay muling mag-aalab,
walang mamamatay o mawawaglit sa akin,
nabubuhay ang pag-ibig ko sa pagmamahal mo, minamahal ko,
habang nabubuhay ka, mananatili ito sa bisig mo
nang hindi lumalayo sa akin.

---

If You Forget Me
Pablo Neruda

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.