summer is giving up her fight

adik na 'ata ako.

habang tinitipa ko ang entry na ito, naka-play sa PC ang vcd ko ng before sunset. gusto ko lang na naririnig ang maikling/habang pag-uusap ni jesse at celine pero nilulunod ang audio ng malakas na bagsak ng ulan sa bubong ng nagungulila kong kwarto. nilulunod din ako ng gunita, pero walang mga mukha. adik na 'ata talaga ako. o baliw. o nababaliw. wala namang umiiyak sa pelikula pero mayroon akong naririnig na humahagulgol. malakas ang anggi ng ulan, pero ayaw kong isara ang bintana.

para sa pagwawakas ng kay haba at nakalalapnos na tag-init:

mystery (indigo gilrs)

Each time you’d pull down the driveway
I wasn’t sure when I would see you again
Yours was a twisted blind sided highway
No matter which road you took then
Oh you set up your place in my thoughts
Moved in and made my thinking crowded
Now we’re out in the back with the barking dogs
My heart the red sun
Your heart the moon clouded
I could go crazy on a night like tonight
When summer’s beginning to give up her fight
And every thought’s a possibility
And the voices are heard but nothing is seen
Why do you spend this time with me
Maybe an equal mystery

So what is love then is it dictated or chosen
(handed down and made by hand)
Does it sing like the hymns of 1000 years
Or is it just pop emotion
(handed down and made by hand)
And if it ever was there and it left
Does it mean it was never true
And to exist it must elude
Is that why I think these things of you
I could go crazy on a night like tonight
When summer’s beginning to give up her fight
And every thought’s a possibility
And the voices are heard but nothing is seen
Why do you spend this time with me
May be an equal mystery

But you like the taste of danger
It shines like sugar on your lips
And you like to stand in the line of fire
Just to show you can shoot straight from you hip
There must be a 1000 things you would die for
I can hardly think of two
But not everything is better spoken aloud
Not when I’m talking to you

Oh the pirate gets the ship and the girl tonight
Breaks a bottle to christen her
Basking in the exploits of her thief
She’s a very good listener
Maybe that’s all that we need
Is to meet in the middle of impossibility
We’re standing at opposite poles
Equal partners in a mystery
(handed down and made by hand)

We’re standing at opposite poles
Equal partners in a mystery

fragments/figments

i."hindi laging kupas ang kulay ng nakaraan... maraming hindi nasasabi, maraming hindi nasusulat, pero marami rin ang hindi makakalimutan." -castroboy the great (naks, wehehehe)

pinagtatalunan namin ni castro isang gabi matapos mag-mini stop sa katipunan kung ano ang kulay ng nostalgia. kay castro, matitingkad lahat ng kulay sa bawat eksena tuwing sumsumpong ang nostalgia. pero para sa akin, nag-uumapaw ang aking balintataw ng kulay kahel. nakaantok na nakakahilo, pareho ng epekto ng pinahid na vicks sa gilid ng lente ng kamera.

ii."pinakamasakit ang alaala tuwing umuulan" -ricky lee (mula sa kabilang sa mga nawawala)

nung biyernes lang nanghuhulas ang diliman nang bumagsak ang namimigat at namumugtong kalangitan. nagkakape-yosi kami ni wrongbee sa grandstand habang pinagsasaluhan ang sandali. sa mga ganitong pagkakataon, masarap lang magpatianod sa daluyong ng alaala. ang dati palang tagline ng blog na ito ay galing sa maikling kwento ni ricky lee: "pinakamasakit ang alaala tuwing umuulan." pinakamasarap din itong pagsaluhan.

mula sunken kumain na naman kami ng makasaysayang miso sa dampa sa timog (kung saan suki na kami). nagpakaladkad ako kay wrongbee tulad ng dati. despedida ni d. at babalik na siyang utrecht, holland. anim na buwan din si d. sa pilipinas. sa dami ng problema ng bansa, malamang marami siyang karanasang babaunin pabalik at kahit papaano'y maunawaan kung bakit kinakailangang patuloy na bumalikwas. bagamat wala sa europa ang laban, umaalingawngaw ang kalunoslunos na kalagayan ng bansa saanman may pilipinong nakikibaka. hindi man kami lubos na nagkakilala ni d., hindi na rin naman kailangang madrama ang mga pamamaalam.

tinapos namin ang isang magandang gabi sa pakikinig ng bersyon ni eva cassidy ng fields of gold sa my brother's moustache sa scout borromeo.

iii."memory is a wonderful thing if you don't have to deal with the past." - celine/julie delpy (in richard linklater's before sunset)

huling linggo ng mayo, habang ang karamihan ay nasa kani-kanilang lakad, nasa bahay ako, naglulunoy na naman sa pangungulila. katatapos ko lang ayusin ang santambak na basura/alaala na naipon ko sa loob ng isang taon (kasabay ng pagtapon sa mga bagay na napag-isip-isip kong hindi ko na kailangan). pinakalma ko ang sarili sa pamamagitan ng panonood ng binili kong 3-in-1 na dvd (aviator, before sunset at after the sunset; ang akala ata ng mga pirata sequel ng before sunset ang after the sunset).

ayaw ko nang pag-usapan ang aviator, kahit na maganda naman ang opus na ito ni scorsese at kamanghamangha si cate balnchett bilang katharine hepburn. didiretso na ako sa ikaapat na beses kong panonood sa before sunset.

kinikilabutan pa rin ako sa tuwing inuumpisahan ko ang panonood sa sunset. malaking bahagi ang pelikula kung bakit ko tinawag ko ang blog kong dapithapon. isang mahaba-maikling talakayan ang paghihintay sa dapithapon. sa before sunset, sa loob lamang ng humigi't isang oras na usapan, halos isang dekada ang nilingon ni jesse at celine. kasabay tayo (bilang manonood) nila celine at jesse sa pagpansin kung ano ang nabago sa bawat tauhan. binabsa natin sa pagitan ng kawalang-patlang kung sino nga ba kina celine at jesse ang sinikal ang pagtingin sa mundo (na sa kalaunan ng pelikula ay sa relasyon; ganito naman tayo binuyo ng pelikula, mula sa labas paloob).

si celine ba ang sinikal? isang may pagka-neurotic na environmental activist (sabi nga ni edel garcellano, walang aktibista, kung gayon matinong tao, ang nasa matinong kaisipan). o si jesse? si jesse na naniniwala siyang “the world is getting better” dahil may mga katulad ni celine na gumagaw ng paraan para baguhin ang mundo.

nakakatuwang panoorin si julie delpy habang tinutuya ang pagkabarumbado ng bansa (maging ang kultura ng karahasan na may pagpapatungkol sa pag-aari ng baril sa US) ni ethan hawke bilang mamamayan ng US (“which imperialist country are you referring to?”). gayundin naman ang makailang ulit na pag-aakusa ni jesse sa impluwensiyang komunista sa babaeng pranses.

mula sa pagpoposisyon kay jesse at celine sa pamamagitan ng kanilang pampulitikang paninindigan (naks!), dito rin naman pumapasok ang usapan sa pagbabalik sa nakaraan (at kung gayon, sabay nito ay ang prospect ng dalawa sa hinaharap, o sa mas malapit na hinaharap). produkto ba ng pagtingin sa nakaraan na may panghihinayang ang sinisismo? ng ugnayan/diyalektika ng mga bagay na hindi nagawa at mga bagay na hindi na magagawa?

nagungulila tayo sa pag-alala dahil sa inuulila tayo sa paglikha ng alaala. nilisan tayo sa dapithapon ng ating buhay. araw-araw ang dapithapon. marami man tayong nakikilala at dumarating sa ating buhay, marami rin naman ang umaalis at nagpapaalam. sabi nga ni ana villaverde sa state of war ni ninotchka rosca (dada, pahiram ulit), "what strange paths we've crossed."

kung gaano kaikli ang oras sa madaling araw, ganoon din naman ang kakulangan ng panahon sa maghapon.

forcible evacuation/enforced disappearance

mukhang magiging mainstay na ang ulan pagkatapos ng mistulang napakatagal (dahil) at napakainit na marsoabrilmayo. katatapos lang ng sampol na hagupit nang kinaladkad ako ni wrong-bee patungong UP. at kahit na nawalan ng opisinamoteltambayan, naroon pa rin ang mga sina kat, floyd, caloy, divine at isa sa bukana ng vinzons. na-miss namin si kayamanan. tulad ng dati, hinila kami ng grabedad ng hill para dun pansamantala tumambay.

pero mas may pang-akit yata ang wednesday percussions sa sunken kaya dun kami nag-chippy afternoon. ganoon pa rin naman, never naging on the side ang cheka. dumating si karl, maya-maya pa, nagkayayaan. at kakaiba.

sa gupitan sa tabi ng kwarto ni kat kami bumagsak. ang original plan kami lang ni karl. but no, pati si caloy, at ang end nga ay si caloy pa ang nagwagi sa make-over. kung sa loob ng isang taon ng paghihintay para sa bagong tambayan ganito ang magiging libangan, bago lahat na ng hairstyle ang magawa sa numinipis kong buhok. ang burgis ng bonding activity. dumiretso kaming led zep, kung saan kami lumafaz ng murang inihaw na manok at tilapia.

parang ganoon pa rin naman. kaya lang, iba na ang uwian.

(sana ito na ang huling bitter post ko tungkol sa kule).

pero eto talaga ang issue of the day.

nagkita kami ni wrong-bee sa qc sports plaza para sa relaunching ng isang broad na movement on civil liberties. akala ko, as usual na TTL ang forum. but no. may mga key figures ng philippine traditional politics. pero siyempre mas nakaka-starstruck ang mga beterano ng martial law. the likes of sister mary john mananzan, bobby tanada, satur ocampo, boni ilagan, behn cervantes, joel lamangan, monico atienza, and mila aguilar (acheche, in fairness in-Uno niya ako sa comm2). tinamaaan na naman ako ng romantisismong malupit. parang feel ko rin ay dinahas ako ni marcos.

pero may punto rin pala ako. tama si sister nang sabihin niyang 30 taon na ang nakakaraan pero tila hindi pa tapos ang martial law. marami pa ring binubusalan. dahil ganoon pa rin ang kondisyon magmula noon.

sumungaw ang isang butil ng tubig asin sa mata ko nang buong giting na ideklara ni behn cervantes na "here we go again."

patuloy pa rin ang laban. saanman. kailanman.

(pasensya na. kakakuha ko lang ng training on CARHRIHL. hehehe. pero seryoso ako. sana kayo rin)

walang hanggang paalam

ito na marahil ang huling post ko using kule computer. salamat sa laala. sa lahat ng mga naging kaibigan, kasama, kalaro, kaibigan. mahirap lang talagang magpaalam.

sa oras na ito, bangenge na ang mayorya ng mga nag-stay sa last O.N. sa kule.

ang pambansang kanta ng bitter na pamamaalam:

Last Goodbye (jeff buckley)

This is our last goodbye
I hate to feel the love between us die
But it’s over
Just hear this and then I’ll go
You gave me more to live for
More than you’ll ever know

This is our last embrace
Must I dream and always see your face
Why can’t we overcome this wall
Well, maybe it’s just because I didn’t know you at all

Kiss me, please kiss me
But kiss me out of desire, babe, and not consolation
You know it makes me so angry ’cause I know that in time
I’ll only make you cry, this is our last goodbye

Did you say ’no, this can’t happen to me,’
And did you rush to the phone to call
Was there a voice unkind in the back of your mind
Saying maybe you didn’t know him at all
You didn’t know him at all, oh, you didn’t know

Well, the bells out in the church tower chime
Burning clues into this heart of mine
Thinking so hard on her soft eyes and the memories
Offer signs that it’s over... it’s over

waiting for the sunset

testing. testing. pansin niyo ba na madalas kulay sepia ang mga
dapithapon ngayon. minsan malamlam na kahel. pero madalas malungkot ang
kulay.

sa mga huling araw na mamasdan ko ang paglubog ng araw mula
sa bintana ng silid 401.

p.s. ito ang unang blog entry using my yahoo mail. wala lang.

swallow the moon

madalas na naman akong dinadalaw ng panglaw. nasa panahon lang siguro. ano ba yan? walang dm.

"Jupiter"
(jewel kilcher)

Venus de Milo in her half-baked shell
Understood the nature of love very well
She said, "A good love is delicious, you can't get enough too soon.
It makes you so crazy you want toswallow the moon."
Oh, oh Jupiter
Oh, oh be still my little heart
Oh, oh love is a flame neither timid nor tame
Take these stars from my crown
Let the years fall down
Lay me out in firelight
Let my skin feel the night
Fasten me to your side
Say it will be soon
You make me so crazy, baby
Could swallow the moon
My hands are two transvelers they've crossed oceans and lands
yet they are too small on the continent of your skin
Wandering, wandering I could spend my life
Traveling the length of your body each night
Oh, oh Jupiter
Oh, oh be still my little heart
Oh, oh love is a flame neither timid nor tame
Take these stars from my crown
Let the years fall downLay me out in firelight
let my skin feel the night
Fasten me to your side
And say it will be soon
You make me so crazy, baby
Could swallow the moon
Swallow the moon
Swallow the moon
Swallow the moon

under the same skies, the same star

"Whenever death may surprise us, let it be welcome if our battle cry has reached even one receptive ear and another hand reaches out to take up our arms."- Che Guevara

"If death finds us in different nations, places or time, take comfort in the thought that we are under the same skies, the same stars." - Che Guevara to Fidel Castro

Ngayon lang ako muling makakapagsulat

Natakot akong paslangin

ang sariling anino, may takot

at kaba sa pagbitaw ng bawat

salita, di natutunaw

ang sariling salita

paulit-ulit man itong kainin.

di maihahain

sa pamilyang

tinitipid ang bawat butil

ng kanin. ngunit di magsisimula

kung di makakapagsalita

di maihahakbang kung puno

ng alinlangang

walang basehan.

Natuklap ang dingding ng aking kuwarto nung isang taon

kay Lukas Lazaro

natuklap ang dingding ng aking kuwarto

nung isang taon

kasabay niya akong nahubdan

iginuhit ko sa kaniyang dibdib

ang pagtibok ng aking puso

isinulat ng aking mga daliri

sa lawak ng kanyang saklaw

ang aking mga panaginip gabi-gabi

ibinulong ko sa kinutkot kong butas

ang mga sugat kong nagnaknak

madalas niyang patuyuin ang maalat kong luha

natikman na niya ang pait ng aking kamao

sa tuwinang nangungulila

nilalapat ko ang aking pisngi

sa manhid niyang balikat

ngayong gabi, malamig ang pader

2:19 AM; 03 Mayo 2005
Kalye Burgos, Sto Nino