Good times for a change*: England in the 80s/ Thatcher's England

Apat sa mga naging paborito kong pelikula sa mga nakalipas na buwan—This is England, The History Boys, Control at Starter for 10—ay pawang tungkol buhay sa England noong dekada 80. At ginawa at ipinalabas lamang ang mga ito sa nakalipas na dalawang taon. Sa yugtong ito ng UK cinema, mistulang inaatake ng nostalgia ang bagong henerasyon ng English filmmakers. Sa paglaganap ng pelikulang Hollywood maging sa mga lokal na sinehan sa Inglatera, hindi katakatakang nagbaliktanaw ang mga batang filmmaker sa dekada 80 bilang panahong kanilang kinagisnan.

Pinakamatingkad na katangian ng Inglatera noong dekada 80 ay ang laganap na kahirapan bunsod ng kawalan ng trabaho sa ilalim ng panunungkulan ng konserbatibong si Margaret Thatcher. At katulad ngayon, ang tropang Ingles ay sumabak noon sa isang gera, ang Falklands War. Tulad ng pagiging di popular na pagsali ng UK sa Iraq War, marami sa mamamayan ng England ang di pabor sa pagdedeklara ng gera ng Britanya laban sa Argentina para igiit ang karapatan nito sa Falklands.

Lumawak ang hanay ng mga uring manggagawang walang trabaho bunsod na rin ng maling prayoridad ng gubyernong Thatcher. Nagresulta ang ngayo’y tinaguriang Thatcherism sa malawak na pagkadiskontento ng mga mamamayan. Sa ganitong panahon umusbong ang iba’t ibang subkultura sa England gaya ng mods at skinheads. Gayung may hibo ang ilan sa mga subkulturang ito ng subersyon at pagiging progresibo, ang polarisasyon sa mga mamayan ay nagbigay din ng pagkakataon para lumaganap ang mga grupong ultra-nasyunalistiko, pasista at neo-Nazi.

Ito marahil ang dahilan kung bakit ilan sa mga bagong dugo ng UK Cinema ay nagbabaliktanaw sa 80s England bilang mayamang inspirasyon para sa kani-kanilang mga gawa. Makikita sa bawat pelikula ang mga tema ng isolation, kawalang-pag-asa, depresyon, desperasyon at, sa kabilang banda, ang pagpupunyagi sa ng kawalang pag-asa. Pinagyayaman din ang bawat pelikula ng distinct na musika ng 80s England.

---

4) Starter for 10 (2006)

Bagamat nasa tradisyunal na pormula ng romantic-comedy, dinala ng first time director na si Tom Vaughan ang mga manonood sa isang nostalgia trip gamit ang musika ng 80s. Tampok sa pelikula ang pangunahing tauhang si Brian (James McAvoy, Atonement), na bagamat galing sa uring manggagawa, ay determinadong makapagtapos sa isang unibersidad at matupad ang pangarap ng kanyang ama na mapasali siya sa isang popular na quiz show. At tulad ng tradisyunal na rom-com, tampok sa pelikula ang pagkalito ni Brian kung sino ang iibigin sa pagitan ng nakaaalwang teammate na si Alice at ng aktibistang si Rebecca.

3) Control (2007)

Pinili ng tanyag na MTV director at videographer na si Anton Corbijn ang talambuhay ni Ian Curtis, nagpakamatay na bokalista ng bandang Joy Division, bilang unang pelikula niya. Sa paggamit ng black and white na sinematograpiya, nagawang ni Corbijn na ipako ang pokus ng manonood sa ligalig na kinasasadlakan ni Curtis (na magaling na ginampanan ng baguhang aktor na si Sam Riley) sa gitna ng biglang kasikatan at gumuguhong relasyon sa kanyang asawa (Samantha Morton).Tila elektrisidad na pinakawalan ni Riley ang kanyang rendisyon ng mga kantang pinasikat ng Joy Division na lalong nagpatingkad ng atmospera ng England sa unang bahagi ng dekada 80.

2) The History Boys (2006)

Tungkol ang The History Boys, ang patok na dula ni Alan Bennett, sa pagpupunyagi ng isang grupo ng mga matatalinong estudyante mula sa isang grammar school sa Sheffield, England na makapasok sa mga prestihiyosong unibersidad sa Oxford at Cambridge sa tulong ng kanilang mga dalubhasang guro sa general studies at history.

Sa pagiging diverse ng grupo, naipakita nina Bennett at Nicholas Hytner ang demograpiya ng lipunan sa England noong 1980. Umupa ang headmaster ng isang baguhang guro para kinisin ang kakayahan ng mga mag-aaral. Ipinakita sa magkasalungat na pamamaraan ng paghahasa at pagtuturo ang banggaan ng makaluma at makabagong kaisipan sa Inglatera sa dekada 80 kung kalian malaganap na ang halina ng kaisipang postmoderno.

1) This is England (2007)

Matagumpay na naisalarawan ni Shane Meadows ang hitsura ng 1980s England sa perspektibo ng 12-year-old na si Shaun (Thomas Turgoose). Matapos maulila sa amang namatay sa Falklands War, nakahanap ng pagtanggap si Shaun isang grupo ng mga skinheads. Unit-unting lumubog at namulat si Shaun sa kultura ng mga skinheads at sa reyalidad ng lumalaganap na ultra-nasyunalismo sa gitna ng krisis pang-ekonomya sa bansa.

Epektibong naipakita ni Meadows, gamit ang isang coming of age film, ang ugat ng rasismo at pasismo sa panahong ang Inglatera ay nasa gitna ng gerang agresyon laban sa Argentina. Pinagyaman pa ang pelikula ni Meadows di lamang ng paggamit ng angkop na musika ngunit maging ng mga documentary clippings ng mga kaganapan sa England at sa Falklands upang maisakonteksto ang kwento ni Shaun at ng kanyang mga kaibigan.

Itinanghal ang This is England na Best British Film ng Bafta (katumbas ng Oscars sa UK) para sa taong ito.

----------
*unang linya ng Please, please, please let me get what I want ng The Smiths

cuarta edad

"beauty is a whore, i like money better."

-mrs. dalloway

Landslide
written by Stevie Nicks (Fleetwood Mac)
performed by Smashing Pumpkins (in the album Pisces Iscariot)

I took my love and took it down
I climbed a mountain, I turned around
And I saw my reflection in a snow covered hill
'til a landslide brought it down

Oh, mirror in the sky, what is love?
Can the child within my heart rise above?
Can I sail through the changing ocean tides?
Can I handle the seasons of my life?

Well, I've been afraid of changing cause I've
Built my life around you
Time makes you bolder
Even children get older
And I'm getting older, too
I'm getting older, too

I took my love and took it down
I climbed a mountain, I turned around
And if you see my reflection in the snow covered hill
The landslide brought it down
The landslide brought it down

SINEWAYA: Contemporary Media Criticism

jerrie at airah sa UPD Student Council

One Tough Editor

Running the Philippine Collegian is one thankless job. Aside from the nerve-wracking, pressure-packed pressworks that writers and artists deal with on a weekly basis, its editors are burdened with almost impossible, inhuman expectations. The least that they have to be worried about are the rules of grammar (in both languages), which they are assumed to have firm grasp of. They are required by the job to have extraordinary acuity and keenness in analyzing social, political and cultural events. Equally as important, of course, editors have to have a fully developed creative imagination, not to mention, impeccable taste.

It is undeniably one of the most demanding jobs on campus, where mere mortals fear to tread.

It does not surprise us, therefore, that one of Collegian’s editors – current editor-in-chief, no less – has decided to tread the path of campus politics. He is on familiar ground, for sure. He is vying for one job where his wit and intelligence, superior leadership skills, creative imagination and, well, impeccable taste, can be put to best use.

We are talking, of course, about Jerrie Abella.

As an astute observer of campus politics for many years, Jerrie has acquired an encyclopedic knowledge of its ins and outs. Trained as a news reporter, he has interviewed and conversed with university administrators and professors, instructors and employees, residents and students – stakeholders all in the business of running a student council.

Anyone familiar with how a usual Collegian presswork grinds out knows how tough one must be to be able to go through the entire process with his or her sanity intact. From planning the issue to going through the rigorous editing to the painstaking laying out of the pages, Jerrie has successfully led one of the best Collegian pool of editors, writers and artists in years. This feat is due in no small measure to Jerrie’s leadership.

Make no mistake, too: Jerrie is also an impassioned activist. His heart has always been in the right place – the Collegian’s advocacies are testament to that. During the last school year, Jerrie was among the editors who assiduously fought administration intervention in the paper’s fiscal affairs while coming up with creative ways to deliver the news to the students. The Collegian’s past term and the current one were also most valiant in exposing and criticizing the utter underhandedless with which the UP administration passed the tuition hike. Jerrie’s term has also kept vigil of updates on the whereabouts of missing UP students Sherlyn Cadapan and Karen Empeño, as well as other disappeared victims of state fascism.

It goes without saying, too, that the Collegian under his term has been most passionate in bringing to the student fore national issues, from demolition of urban poor communities to the national movement to oust the sitting President.

Jerrie has also been actively involved with the College Editors Guild of the Philippines and Solidaridad, the UP System-wide Alliance of Student Publications and Writers’ Organizations – of which he is the Secretary General – organizing national conventions and meetings for skills training, building and sustaining networks for the promotion of campus press freedom and advocacy journalism.

We have to admit, though: Jerrie is biased. But only because he favors seeing social problems from the point-of-view of the majority of poor and dispossessed Filipinos. He is biased for the students, and makes sure that every ink that he pens will reflect its objective interests and aspirations. He is biased for what is true. Yes, as a journalist, he is obliged to be objective and fair, and the pages of the Collegian in many ways reflect that. But more than being an observer, Jerrie is an activist and a student leader. More than being a mere chronicler of events, he is completely engaged in the conflict of our times.

Fortunately for us, he is on our side.

FIDEL!

galing kay eleyn ang post sa ibaba, rebyu ng dokyumentaryong Fidel! (brightightsfilm.com)

kay tagal na hinintay ng US ang pagkakataong ito. ilang beses na ring pinagtangkaan ng US/CIA ang buhay ni castro. sa kanyang pagreretiro, hindi raw siya namamaalam at manaatiling mabangis na kritiko ng imperyalismong US.

Estela Bravo's documentary offers an affectionate,
in-depth portrait of the enduring world leader
who stood up to the U.S.

By Joanne Bealy

Over the course of the last 40 years, the CIA has tried to murder Fidel Castro with such frat boy antics as exploding cigars, poison pens, and arsenic-laced milkshakes.

Jesse Helms, North Carolina's controversial, right-wing senator and co-sponsor of the Helms-Burton law that codified the U.S. embargo against Cuba, told Congress he didn't care whether Fidel Castro left Cuba vertically or horizontally. "Let me be clear," he shouted, "he will leave."

With Helms retiring early in 2003 and Castro still unvanquished, it seems Jesse spoke prematurely. But what is this psychotic obsession the United States has with Fidel Castro? And why do we insist on demonizing the man hailed elsewhere as hero?

Addressing the United Nations

Estela Bravo's new film puts it all in perspective. Born in New York nearly 70 years ago and resident of Cuba since 1963, Bravo is a self-taught director of 30 documentary films, many about Cuba. Her latest film, Fidel, was commissioned by Channel 4 in Britain, won the Distinguished Achievement for Excellence in Documentary Filmmaking from the Urbanworld Film Festival in New York, and played the Toronto International Film Festival to sold-out crowds despite the fact that it opened three days after the September 11 attack on New York and Washington. It has played in arthouses and repertory cinemas throughout the U.S.

After previewing the film, I have only one piece of advice: see it. Really. It makes no difference whether you're for or against Castro, Estela Bravo presents us with a piece of history that we owe it to ourselves to see. Fidel is the definitive word to date on Castro.

"I would call this the untold story," Bravo said in a recent telephone interview from New York. "As a close observer of the revolution and the man, I knew it was necessary to tell the story, especially given what's being said in the United States."

Fidel covers 40 years of the Cuban revolution and is unprecedented in providing its viewers with an understanding of Cuba and its leader. Ms. Bravo uses exclusive archival footage and a remarkable mix of interviews with Fidel. She includes such luminaries as Harry Belafonte, Aleida Guevera (Che's daughter), Alice Walker, Ramsey Clark, Sydney Pollack, Angela Davis and longtime friend of Castro, Nobel Prize-winning writer Gabriel Garcia Marquez. We hear from journalists, both in Miami and Cuba, guerrillas who fought in the revolution, politicians, writers, musicians, scientists, old teachers, family and friends. There are priceless and touching exchanges between Nelson Mandela and Fidel Castro. Alice Walker, as only Alice Walker can, talks about her great admiration for the man then breaks off, puzzling over the fact that she's heard he can't dance.

With friend Gabriel Garcia Marquez

Philip Agee, former CIA agent, lends credence to the often summarily dismissed assassination stories. They began, according to Agee, with the most renowned of those attempts, the 1961 Bay of Pigs invasion in which President John F. Kennedy sent 1,400 Cuban expatriates onto Cuba's shores. When Castro squelched the attack within 72 hours, what had been an overt war against the country became a covert war against Fidel.

basahin ang buong artikulo...

iniibig kita at iba pang kabalintunaan*

Iniibig kita at iba pang kabalintunaan*
ni Karina Pomaneg

*pasintabi kay ana morayta

Paumanhin kung hindi ako nagpula noong Valentine’s Day.

Itim na itim kong kinundena ang budget cut ng UP dahil higit kong ipinoprotesta ang araw na iyon. Hindi lang naman kasi edukasyon ang commercialized kundi pati okasyon. Trivial, pero wala akong paki.

kuha ni rouelle umali

Parusa nga yata sa pagka-burgis ko ang matinding sikat ng araw sa suot kong itim. Kung hindi lang ako pinahawak ng plakard ng isang kaibigan, pinagkamalan na siguro akong nakikipaglibing. Kunsabagay , marami namang numero ang dapat ipagluksa sa araw na iyon: ang P355.6M budget cut sa UP, ang 2% na dagdag VAT, 7 kataong patay sa pambobomba sa 3 lungsod, humigit 70 patay sa bakbakan sa pagitan ng MNLF at AFP...

... at zero missed call at/o text message mula kay Him.

Hindi ko naman hinihinging batiin niya akong Happy Valentine’s Day, ipamumukha niya lang sa akin na wala akong ka-date sa birthday ko at sa araw na dapat may ka-date ako.

Alas tres ng hapon sa may Mendiola, hingal na hingal akong tumakbo mula Morayta hanggang Recto. Hinihintay kong magtext pa rin siya. Pero walang naganap. Wala naman siyang dahilan para hindi magtext sa akin. Ilang buwan na rin naman silang wala ni Yassy. Matagal na rin pala nang huli kaming nagkita.

Maya-maya pa, hindi ko na rin kinaya ang init. Niyaya ko na ang editor kong umuwi. Sa LRT-2 na lang kami sumakay. Dinalaw na naman ako ng nostalgia habang nakatayo sa siksikang tren.

Napanood ko sa DVD noong isang linggo ang 2046 ni Wong Kar Wai. Ang LRT-2 ang treng papunta sa 2046 para maisalba ang mga sawing pag-ibig at mga lumipas na alaala. Pero nang dumungaw ako sa bintanang plexiglass ng tren, hindi gawa-gawang mundo ni Mr. Chow ang nakita ko. Mabilis na hinahagip ng aking paningin ang waring interregnum ng Kamaynilaan—ang salit-salit na nagtatayugang bahay at yerong bubong ng mga barung-barong.

Paano kaya kung naghihintay si Him sa susunod na istasyon? O kung bumaba na lang kaya ako doon? Bumungad ang asul na signage ng Betty Go-Belmonte station sa paghati ng mekanikal na pinto. Tuluyan na akong nilamon ng lungkot. Hindi ko na napigilan ang aking kamay , kusa na nitong hinugot ang 5110 ko.

“im at beti go lrt. came frm mendio rali. san k ngyon? paalis n ang tren. rply asap.”

Apat na oras ng patlang.

(unang nilathala noong 18 Pebrero 2005 sa kolum na Cigarette Intellectuals ng Philippine Collegian)

---

kuha yan ni raffy lerma noong 26 nov 2002, ang una kong red shirt day (tingnan mo nga naman, sa dagat ng pula ako ay naka-boring gray) at unang tungtong ko rin ng mendiola. yan din ang unang bese na nagpahaba ako ng buhok. natagpuan ko yang picture sa kahon ng mga hindi nagamit na picture sa darkroom ng kule noong naging kule na ako.

suot ko pa diyan ang unang rubber shoes na binili ko sa pera ko (isang linggo bago mag-edsa dos at nabinyagan nung martsa mula up hanggang edsa shrine). nung isang linggo lang napagdesisyunan ko nang i-retire ang rubber shoes na 'yun matapos muntik nang lumabas ang paa ko sa pudpod na swelas.

inatake lang ako ngayon ng pangungulila sa mga dating kasa-ksama sa mga habulan at hagaran.

pag-ibig, masdan mo ang ginawa mo

* halaw sa Love in the Time of Depression ni VJ Rubio
(sampung pelikula ng pag-ibig at pagpapakasakit sa linggo ng mga puso)


Pagbilang mo ng sampu, hubad na ang mga hanger sa nakabukas na cabinet. Nauna nang kumaripas ang anino palabas ng ibinagsak na pinto. At ang langitngit ng kalawanging gate ang tumapos sa usapan. At ikaw? Iniwan kang nagmumukmok ng kasawian sa iyong kwarto. “Not again,” sambit mo sa sarili. Sinu ba kasing nagsabi na ang pag-ibig na wagas ay katubusan sa mga nanampalataya dito? Pag-ibig ang marahang dampi ng balahibo sa pisngi. Ngunit pag-ibig din ang labahang susugat sa iyong leeg.

At bilang pakonsolasyon, nagluto ka ng paborito mong pasta. Nilabas mo ang pinakamahal na alak mula sa pantry. Sumalampak ka sa sopa. Inabot ang remote. Humarap sa telebisyon, at humanap ng karamay at kasalo sa pighati at kasawian sa mga tauhan ng masikip, mumunti at kwadrado mong mundo.

---

1. Separada (Chito Roño)

“I don’t need a parasite!” pagtatakwil ni Maricel kay Edu. Hindi nga ba’t pag-ibig ang parasitikong nabubuhay lamang sa dugo ng kanyang biktima? Sooner or later, ikaw ay masasaid, matutuyo, at wala nang maibibigay. At matatauhan.

2. Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros (Aureus Solito)

“Balikan ang tamis at pait ng unang pag-ibig.” Growing pains. Hindi dysmenorrhea o tuli ang unang magpapasakit sa iyong puso(n), kundi ang unang pag-ibig na imposible’t di makakamit. Pag-ibig ang unang bahid sa inosente at dalisay mong puso.

3. Lost in Translation (Sofia Coppola)

Unibersal daw ang pag-ibig. Walang lenggwaheng katulad ng pag-ibig ang higit na nauunawaan ng bawat lahi sa mundo. Ngunit, sa tuwina, dayuhan ka pa ring sumusuong sa tuwing sinasambit mo ang mga mailap na katagang “minamahal kita.” O magawa nga bang pakawalan ito ng tikom mong mga labi?

4. Happy Together (Wong Kar Wai)

Pag-ibig daw ay ang pagtalon sa kawalang kasiguraduhan. O pagtayo sa bingit ng rumaragasang talon. Ngunit kung ang lahat ng ito’y tapos na, mamasdan mo ang sariling nagkalurayluray sa paghampas ng malupit na tubig mula sa taluktok ng bundok. At ang tanging maisasalba mo ay ang souvenir na table lamp kung saan ipininta ang pinakaiibig mong Iguaçu Falls.

5. Brokeback Mountain (Ang Lee)

“All we have is Brokeback Mountain!” Paano kung ang tanging saksi sa inyong pag-ibig ay isang di natitinag na bundok? Ito ba ay tanda ng inyong di nagmamaliw na pagmamahalan? O ng pag-iibigang walang patutunguhan?

6. Before Sunset (Richard Linklater)

Lagi’t lagi tayong may binabalik-balikan. Lagi ring may pinakamamahal at nakahihigit. Ngunit ang pinakamasakit ay ang katotohanang ang saglit na pag-ibig ay haplit lang na nanatili habambuhay. Pilit kang gumagawa ng karugtong katulad ng kapag ika’y nagising mula sa pananaginip. Pag-ibig nga ba ang epilogong isinusulat sa matagal nang tapos na kabanata?

7. Kung Mangarap Ka’t Magising (Mike De Leon)

Ang gamot nga lang ba sa sawing pag-ibig ay pag-ibig din? Pag-ibig ang kubling mga sulok kung saan nagtatago ang mga tulad mong may tinatakasang nakaraan at nagbabakasakaling makakasapat ang mga saglit at sandali.

8. In the Mood for Love (Wong Kar Wai)

Pag-ibig ang mga masisikip at marurungis na eskinitang magdadala sa iyo sa mga pagdududa. Ngunit ito rin ang tatahakin mo para matagpuan ang sarili. Dito mo madadarama ang mga mahihigpit na yakap na hindi mo magawang ibalik at ipadama. Saka mo ibubulong sa butas na ikinutkot mo sa katawan ng puno ang mga panghihinayang at pinakawalang pagkakataon.

9. Amores Perros (Alejandro Gonzalez Inarittu)

“Love’s a bitch.” Ang pag-ibig ay ang asong ulol sa interseksyon ng mga pagkakataon. Handa ka nga bang magkasala sa ngalan ng pag-ibig? Ano ang kaya mong talikuran? Magagawa mo bang pakawalan ang asong ulol mula sa pagkakatali nito sa poste? O ang pumaspas kahit sumindi na ang red light?

10. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry)

Hindi natuturuan ang pusong umibig. Mas lalong hindi ito natuturuang lumimot. Walang tabula rasa pagdating sa pag-ibig. Pag-ibig ang mabagsik na virus na di maalis-alis ng Norton, AVG o ng Kaspersky. At ang tangi mo lang magagawa ay ang mag-reboot at mag-reformat.

---

Paglabas ng end credits, kukusutin mo ang namumugto mong mga mata. I-o-off ang TV at ang DVD player. Ililigpit ang naiwang kalat. Agad kang makakatulog dahil sa pagkalango sa isang bote ng red wine. At paggising mo sa umaga, matapos mong mag-shower, at habang nagkakape, masasambit mo sa sarili: “I’m ready for a new love.” Handa ka na uling pagdaanan ang lahat ng ito.



**pasintabi kina vj at dada, mga patron ng mga mangingibig