Magtanong. Maghamon. Magtangka. Makisangkot.

"today i am a small blue thing... i am cool and smooth and curious."

"If I am honest I will admit tha t I have always wanted to avoid love. Yes give me romance, give me sex, give me fights, give me all the parts of love but not the simple single word which is so complex and demands the best of me this hour, this minute, this forever."
- Jeanette Winterson, The Poetics of Sex

tiyempong tinext ang quote sa itaas ng isang kaibigan noong linggong tinatapos kong basahin ang written on the body ni jeanette winterson. may isang punto habang binabasa ko ang nobela ni winterson ay napapaluha na ako. hindi dahil sa na-touch ako o naka-relate sa kuwento kundi dahil sa galing ni winterson magsulat. na may taong tulad niya na magagawang magsulat ng ganoon ka-passionate.

napapaisip tuloy ako, nais kong ipaligid sa akin ang mga bagay na makabubuhay muli sa akin. madalas, pag nararamdmaan ko ang pamamanhid, ang kawalang pandama, naiisip ko kung kelan ba ako naging ganito. kay nga laking pasalamat ko dahil kahit na monotonous at paulit-ulit ang ginagawa ko ngayon ay nakakapagbasa uli ako. kahit sa ganoong paraan man lang muli akong makadama. kahit manghiram muna ako ng damdamin mula sa mga likhang tauhan sa mga binabasa ko ngayon. hanggang sa magawa ko muling ganap na makadama. baka sa ganitong paraan lang ako muling bubukas sa lahat ng posibilidad. at magawa ko ring tumawid sa pedestrian overpass sa Nepa-Q Mart o tumayo sa gilid ng bangin.

---

natapos ko nang basahin ang script ng the hours na pinahiram sa akin ni C. naaalala ko lang ang mahabang panahong binuno ko sa pagbabasa ng nobela. sa isang bahagi ng nobela, nagkaroon ng reyalisasyon si Clarissa Vaughan nang balikan niya ang nakaraan nila ni Richard. Nung mga panahong magkakasama sila, naisip niya na maaring yun ang simula ng panahon ng kaligayahan. matapos ang halos tatlong dekada, saka lamang dumating sa isip niya na iyon na mismo ang kaligayahan.

---

ilang oras palang ang nakakalipas habang sinusulat ko ito, naganap ang pinakamasahol na campus shooting rampage sa kasaysayan ng US. humigit kumulang 30 estudyante ng Virginia Tech ang walang habas na pinagbabaril. parang yung naganap sa Columbine ilang taon pa lamang ang nakararaan. tila minu-minuto mas nagiging delikado ang mundong ito para kaninuman. normal na sigurong maging sinikal laluna sa mga balitang tulad nito.

---

paborito kong kanta ngayong abril:

Small Blue Thing
by Suzanne Vega

Today I am
A small blue thing
Like a marble
Or an eye

With my knees against my mouth
I am perfectly round
I am watching you

I am cold against your skin
You are perfectly reflected
I am lost inside your pocket
I am lost against
Your fingers

I am falling down the stairs
I am skipping on the sidewalk
I am thrown against the sky

I am raining down in pieces
I am scattering like light
Scattering like light
Scattering like light

Today I am
A small blue thing
Made of china
Made of glass

I am cool and smooth and curious
I never blink
I am turning in your hand
Turning in your hand
Small blue thing