"All the lonely people, Where do they all belong?"

"...[l]onely people [are] people merely stuck in a rut, and they know they're stuck but they don't have the motivation to break out of it. They yearn for change, but they don't have the energy for it; or they don't have the inspiration or drive to do it.
Loneliness is when you are incapable of change, and the amalgam of ennui, boredom, general dissatisfaction cements into a shell that protects you not only from being hurt, disillusioned or disappointed; but also from discovering and experiencing new things."
-Ina Silverio on Coupland's Eleanor Rigby

(apologies kung hindi ako nagpaalam sa pagku-quote at paglilink)

Sapul! Ouch! Hehehe!

Nabasa ko yan sa blog ni Ina at tinamaan ako talaga bigla. Kelangan ko tuloy mabasa ang libro. Paging J---! Peram na rin ng Hey! Nostradamus at All Families are Psychotic... Incidentally, paborito ko pala yang kantang yan ng Beatles precisely dahil sa tungkol siya sa mga lonely people, along with Norwegian Wood at Fool on the Hill. Fool on the Hill na lang ang hindi ginagawang nobela dito ah!

solitude standing*

"In my solitude you haunt me
With reveries of days gone by
In my solitude you taunt me
With memories that never die

I sit in my chair
Filled with despair
Nobody could be so sad."
- Nina Simone, Solitude

Tatlong tula para ma-unclog ang sistema ko mula sa di pagsusulat sa loob ng tatlong buwan. (Kailangan ko nang simulan ang thesis ko, -ber month na next week, last chance ko na ito para sa magkaroon ng degree.) Ang unang tula ay rebisyon nang nagawa kong tula nung namahinga ako matapos ang stint ko sa dyaryo. 'Yung dalawa ay salin ng mga tula ni Rainier Maria Rilke mula sa koleksyon niya na ipinadala sa akin ni C bilang kontra-kalawang sa utak. Way ko rin ito para makapagpaworkshop gayung hindi ako lumalabas ng bahay, kaya bukas na bukas ang post na ito para sa komento.

--

Natuklap ang dingding ng aking kwarto nung isang gabi

Natuklap ang dingding ng aking kwarto
nung isang gabi.

Kasabay niya akong nahubdan:

Ikinatok ko sa kanyang dibdib
ang pagtibok ng aking puso.
(Isinumbong niya sa akin
na wala ang tao sa kabilang kwarto.)

Sa dilim, ipininta ko, gamit ang daliri at pawis,
sa lawak ng kanyang saklaw
ang mga panaginip ko gabi-gabi—
inihuhulog niya ang bituin mula sa pagkakadikit sa kisame,
iniluluha niya ang nababakbak niyang pintura.

Ibinulong ko sa ikinutkot kong butas sa dingding
ang mga sugat kong nagnaknak.
Pinatatahan ako ng tahimik niyang pakikinig.

Paminsan-minsan,
sa mga gabing hindi ako pinatutulog ng alinsangan,
hahawiin ko ang agiw na bumabalabal sa kanya.
Sabay kaming napapanatag sa pagdalaw ng tag-ulan.

Natikman na niya ang pait ng aking kamao.
Madalas niyang patuyuin ang maalat kong luha.

Sa tuwinang nangungulila,
nilalapat ko ang aking pisngi
sa hapo at manhid niyang balikat.

Ngayong gabi, malamig ang pader.

---

Labis akong nag-iisa sa panig na ito ng daigdig, pero di makapag-isa
salin ng I am Much Too Alone in This World, Yet Not Alone ni Rainier Maria Rilke

Labis akong nag-iisa sa panig na ito ng daigdig,
pero di makapag-isang sapat para ganap na paglaanan ang oras.
Labis akong nanliliit sa mundong ito, pero di sing-liit
para ituring mo na lamang na mumunting bagay,
madilim at listo.
Ibig ko ang kalayaan ng aking kalooban,
kaakibat ang kalayaan para maipahayag ito;
sa panahong naghihintay ng mga kasagutan,
sa tuwing may pagdududa,
ibig kong ako’y isa sa mga kasagutan,
kung hindi ako’y lubayan.

Ibig kong isalamin ang iyong ganap na imahen,
na kailanma’y di mabulag o tumanda
para tumbasan ang iyong kariktan.
Ibig kong bumukas.
Kailanma’y di ko ninais na maging baluktot, buktot
dahil kung gayo’y ako sa iyo’y di tapat, di sapat.
Ibig kong maging malinis ang aking budhi
para sa iyo;
at ibig kong magawa kong ilarawan ang sarili
tulad ng litratong kaytagal kong pinagmasdan nang malapitan,
tulad ng bagong salita na aking natutunan at niyakap,
tulad ng tapayan na lagi nang nagagamit,
tulad ng mukha ng aking ina,
tulad ng barkong nagtawid sa akin
sa hagupit ng pinakamalupit na bagyo.

---

Pagtangis
salin ng Lament ni Rainier Maria Rilke

Kaylayo at kaytagal
nang naglaho ng lahat.
Sa pakiwari ko,
milyong taon nang patay
ang bituing kumikindat sa akin.
Mayroon yatang umiiyak
sa kotseng narinig kong kumaripas
at may mga masasakit na nasabi.
Tumigil na ang orasan
sa katapat na bahay...
Kailan ito nagsimula?
Ibig kong lisanin ang aking puso
at maglakad sa ilalim ng lawak ng kalangitan.
Ibig kong manalangin.
At nasisigurado ko, sa mga bituing
matagal nang pumanaw,
mayroon pang nabubuhay.
Sa pakiwari ko, alam ko
kung alin ito—
walang iba, sa dulo ng kinang nito sa kalangitan,
kundi ang namumukud-tanging tulad ng puting lungsod.

---

At para tapusin ang thematic na ito ng "solitude," isang awit mula kay Suzanne Vega kung saan hango ang titulo ng post na ito.

Solitude Standing
by Suzanne Vega

Solitude stands by the window
She turns her head as I walk in the room
I can see by her eyes she's been waiting
Standing in the slant of the late afternoon

And she turns to me with her hand extended
Her palm is split with a flower with a flame

Solitude stands in the doorway
And I'm struck once again by her black silhouette
By her long cool stare and her silence
I suddenly remember each time we've met

And she turns to me with her hand extended
Her palm is split with a flower with a flame

And she says "I've come to set a twisted thing straight"
And she says "I've come to lighten this dark heart"
And she takes my wrist, I feel her imprint of fear
And I say "I've never thought of finding you here"

I turn to the crowd as they're watching
They're sitting all together in the dark in the warm
I wanted to be in there among them
I see how their eyes are gathered into one

And then she turns to me with her hand extended
Her palm is split with a flower with a flame

And she says "I've come to set a twisted thing straight"
And she says"l've come to lighten this dark heart"
And she takes my wrist, I feel her imprint of fear
And I say "I've never thought of finding you here"

Solitude stands in the doorway
And I'm struck once again by her black silhouette
By her long cool stare and her silence
I suddenly remember each time we've met

And she turns to me with her hand extended
Her palm is split with a flower with a flame

forecasts and recollections

isang panibagong attempt sa pagsasalin at... pag-alala, at pag-move on.

Ang Mga Diktador
ni Pablo Neruda

Nanatili ang sangsang sa tubuhan:
pinaghalong dugo at laman, tumatagos
na talulot na nagdudulot ng pagkahilo.
Sa pagitan ng mga puno ng niyog, ang mga hukay ay puno
ng mga lansag na buto, ng mga impit na pagsigaw.
Ang maselang diktador ay nakikipag-ulayaw
sa mga punong ministro at dugong bughaw.
Kumikinang ang palasyo tulad ng relo
at ang mga dumadalisdis na langong halakhakan
ay manaka-nakang umaalagwa sa mga pasilyo
at sumasaliw sa mga tinig ng mga nangamatay
at ng mga nangasul na bibig na kalilibing pa lamang.
Hindi alintana ang pagtangis, tulad ng halaman
na ang mga buto’y walang humpay na bumabagsak sa lupa,
na ang malalapad at bulag na dahon ay lumalago kahit walang araw.
Napupuno ang poot, bigat sa bigat,
dagok sa dagok, sa nakaririmarim na tubig ng sapa,
na may ngusong naglalaway sa pananahimik.

---

The Dictators

by Pablo Neruda

An odor has remained among the sugarcane:
a mixture of blood and body, a penetrating
petal that brings nausea.
Between the coconut palms the graves are full
of ruined bones, of speechless death-rattles.
The delicate dictator is talking
with top hats, gold braid, and collars.
The tiny palace gleams like a watch
and the rapid laughs with gloves on
cross the corridors at times
and join the dead voices
and the blue mouths freshly buried.
The weeping cannot be seen, like a plant
whose seeds fall endlessly on the earth,
whose large blind leaves grow even without light.
Hatred has grown scale on scale,
blow on blow, in the ghastly water of the swamp,
with a snout full of ooze and silence

---
ipo-post ko na rin ang revision ng una kong isinalin na neruda last year.

Kung limutin mo ako

ni Pablo Neruda

Nais kong ipabatid sa iyo ang isang bagay

Alam mo na kung paano ito:
Kung masdan ko ang kristal na buwan
Mula sa pulang sanga ng mabagal na taglagas mula sa aking durungawan
Kung hawakan ko ang di maapuhap na abo malapit sa apoy,
O ang magaspang na katawan ng panggatong
Dinadala ako ng lahat ng ito sa iyo
Waring ang lahat ng umiiral—mga samyo, liwanag, mga bakal
Ay mga mumunting bangkang naglalayag patungo
sa mga isla mong naghihintay sa akin

Ngunit kung ngayo’y
Unti-unting pumanaw ang pagmamahal mo sa akin
Unti-unti rin, ihihinto ko ang pagmamahal sa iyo

Kung sa isang iglap,
ako’y limutin mo
Huwag mo na akong hanapin
Sapagkat nilimot na rin kita

Kung matagal at baliw mong pag-isipan
ang bugso ng hangin na nagdaan sa buhay ko,
At napagtanto mong dapat mo na akong lisanin
sa dalampasigan ng puso kung saan ako nag-ugat,
alalahanin mong
sa araw na iyon, sa oras na iyon,
ikakampay ko ang aking mga braso
at ang aking ugat ay hahanap ng panibago nitong lupalop

Ngunit,
kung sa bawat araw,
bawat oras,
nadarama mong ikaw ay para sa akin
ng may di nagmamaliw na tamis,
kung sa bawat araw ay may bulaklak
na dumadampi sa mga labi mo upang hanapin ako,
o mahal ko, o sinta ko, ang kabuuan ko ay muling mag-aalab,
walang mamamatay sa akin o mawawaglit.
Nabubuhay ang pag-ibig ko sa pagmamahal mo, minamahal ko
habang nabubuhay ka, mananatili ito sa bisig mo
nang hindi lumalayo sa akin